De strijd om de pindakaaspot. (dag 5, 8 februari 2017)
Wij, de tuinvogels, wonen in vrede naast elkaar. We wonen in een prachtig dorp. Iedere dag gaan we op zoek naar ons natje en droogje. Dat gaat meestal prima. Soms heb je geluk als een fietser achteloos zijn klokhuis in de berm gooit, of als de tuinman gras heeft gezaaid en denkt dat wij het niet hebben gezien 😉
In de herfst hebben we altijd meer dan genoeg te eten. Veel bomen en planten hebben rijpe zaden en daar genieten we dan volop van. In de winter lukt het ook meestal wel, al wordt het soms zo koud dat we echt honger hebben. Helaas verliezen we dan ook wel eens een geliefde door de honger en de kou. Gelukkig zijn er ook van die rare wezens die ons dan de winter door helpen. Ze heten mensen. Ze hangen vetbollen in de tuin, maken pindaslingers en strooien broodkruimels.
Bij ons in de buurt woont ook zo’n mens. Ze verrast ons bijna dagelijks met een broodkapje gepresenteerd op een bedje van zwarte grond. Hier genieten de mussen vooral erg van. Het roodborstje pikt hier ook vrolijk een kruimeltje mee. Afgelopen tijd heeft ze ons ook verrast met een voederhuisje.
Er zitten pinda’s in, hier geniet de pimpelmees erg van. Vaak pikt hij er een pinda uit en vliegt ermee weg om het ergens anders op te eten. De koolmees, pimpelmees, roodborst en zelfs de mussen genieten ook van de vetbolslingers die ze heeft opgehangen.
Superhandig dat er van die zitstokjes aanzitten. Ze heeft ook takken in de grond geprikt met appels erop. Deze vindt eigenlijk niemand lekker, maar dat zeggen we niet, want de merel is zo gek om die oude appels op te eten. Lekker zo laten.
Alles vredig en gezellig… tot vorige week. Toen besloot het mens een soort stok in de tuin te timmeren. Aan de bovenkant zat een afdak en daaronder een glazen pot. In die pot zat een bruin goedje. Wat het is weet niemand, maar het is gevaarlijk. Gevaarlijk lekker! Het grote nadeel is dat er maar één vogel tegelijk van kan eten. Je raadt het al, strijd in de tuin.
Eén van de aanvliegroutes.
We kruipen er bijna helemaal in.
De merel past net onder het afdak.
De huismus kijkt of het veilig genoeg is om zijn kop in de pot te steken
Eén voor één.
Dat duurt te lang, ik vertrek.
Ongeduldig.
Zie je niet dat ik hier zit.
Ruzie.
Oké, jij wint.
Ja, mag ik nou?
Als dit maar goed gaat…
Koolmees tegen pimpelmees.
Helemaal van slag.
Hier sta ik boven, ik doe er niet aan mee.
Waar maken ze zich toch zo druk om?
Toch wel nieuwsgierig.
Oké, ik ga ook proeven.
En zo kunnen we wel door gaan. Hoe zal dit verder gaan? Zal het mens de pot weer vullen? Of laat ze het erbij? Zet ze misschien nog meer potten in de tuin? Misschien haalt ze de pot wel weg…
Groetjes van Alja
Geweldig! Mooie foto’s en genoot van het verhaal!
Dank je Adrie, het was ook erg leuk om foto’s te maken van de vogels en er een verhaal over te schrijven. Ik ben blij dat je er van kon genieten. Groetjes Alja