9 juli 2017. Daar lag ze dan, bij de voordeur.
Op haar rug, met de pootjes omhoog. Ik liet haar de hele middag liggen, stel dat er nog een stuiptrek kwam en ik nog een steek kreeg. Maar ze bleef liggen, roerloos. Als de voordeur open en dicht ging, bewoog ze even door de luchtdruk. Verder niets.
Waardoor kwam ze aan haar einde? Waren haar werkzame dagen gewoon op? Had ze gevochten met een indringer die ‘haar’ bijenvolk wou aanvallen? Of had ze dorst?
Hoe kwam ze bij de voordeur? Is ze gewoon naar binnen gewaaid? Of was ze per ongeluk naar binnen gevlogen en is ze van ellende, omdat ze de wind niet voelde en de bloemen niet rook, gewoon neergestort?
Ik weet het niet. Ik heb haar op een wit A4-tje mee naar buiten genomen en haar rechtop gezet. Ze bleef in dezelfde houding zitten en steunde op een pootje, het puntje van haar achterlijf en een vleugel. Uiteraard liet ze zich geduldig fotograferen, ze had toch niets anders meer te doen.
Toen een zucht wind de punt van het A-viertje optilde en het blad wegblies, kwam ze weer op haar rug te liggen, met de pootjes omhoog. Haar eens zo glanzende ogen, bestaande uit duizenden facetten of lensjes, waren al aangetast en dof.
Toen kwam er weer een zucht wind en waaide ze weg. In ieder geval niet meer binnen bij de voordeur….
Hè, wat treurig.
Het is maar een bij…
of denk je er anders over?
Groetjes van Alja
Geweldig Alja! Mooie foto en een mooi verhaal. Beetje Finkers achtig maar ook met nog iets er bij, Annie M.G. Schmidt vermengd met andere grootheden.
Bedankt Monique voor je reactie, ik voel me vereerd… vergeleken met grootheden.